«Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη» («Ειδύλλιο στην Αιδηψό»)

Μια ταινία μήκους περίπου 2.000 μέτρων, που γυρίστηκε το 1948 υπό τον αρχικό τίτλο «Ένα ειδύλλιο στην Αιδηψό», όμως κατέστη εφικτό να βγει στους κινηματογράφους μόλις το φθινόπωρο του 1949. Σεναριογράφος και σκηνοθέτης ήταν ο Αντώνης Παπαδαντωνάκης και εταιρία παραγωγής η –ιδιοκτησίας του– «Tonis Φιλμ»

Πρωταγωνιστούσαν ο βαρύτονος της «Λυρικής Σκηνής» Σπύρος Σαλίγκαρος (ο οποίος ερμήνευσε και δύο τραγούδια: το δημοτικό «Λύγκος» σε διασκευή Στέφανου Βαλτετσιώτη και τη βαρκαρόλα «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» σε μουσική και στίχους δικούς του), η Β. Μελλή και ο Ε. Καστρίτσιος.

Δύο τραγούδια σε σύνθεση Χαιρόπουλου ερμήνευσε η Δανάη, ενώ τη δική τους νότα έδωσαν στην ταινία τα μπουζούκια του Μάρκου Βαμβακάρη.

Τα εσωτερικά γυρίστηκαν στα εργαστήρια της «Φίνος Φιλμ», τα μηχανήματα συγχρόνου λήψεως της οποίας και χρησιμοποιήθηκαν, ενώ όλες οι εξωτερικές σκηνές λήφθηκαν στην Αιδηψό.

Η ταινία ξεκίνησε να προβάλλεται στο «Πάνθεον» από τις 31 Οκτωβρίου 1949, χωρίς προηγουμένως να έχει διαφημιστεί ιδιαίτερα, και σε μία εβδομάδα κόπηκαν 12.348 ή 12.354 εισιτήρια, που ήταν η έβδομη καλύτερη επίδοση μεταξύ των δεκατριών κεντρικών κινηματογράφων της πρωτεύουσας και η πέμπτη καλύτερη μεταξύ των εννιά αιθουσών με ταινίες πρώτης εβδομάδας προβολής.

Ας κρατήσουμε όμως και τον εντυπωσιακό αριθμό των 3.623 εισιτηρίων που σημείωσε η ταινία το τριήμερο 21 έως 23 Απριλίου 1950, όταν προβλήθηκε στο θερινό κινηματογράφο «Άκρον» στον Άγιο Κωνσταντίνο, εγκαινιάζοντας πρώτη –και πολύ νωρίς– τη σεζόν των θερινών σινεμά για το καλοκαίρι του 1950!

Από την 1η Δεκεμβρίου 1949 το «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη» προβλήθηκε τέσσερις μέρες στην Πάτρα (κινηματογράφος «Ρεξ») σημειώνοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία. Όπως διαβάζουμε σε δημοσιεύματα της εποχής, ενώ άλλος κεντρικός κινηματογράφος της πόλης πρόβαλε μεγάλη αμερικανική ταινία, το «Ρεξ» πραγματοποίησε γύρω στα 1.600 εισιτήρια, όταν η ταινία του Χόλιγουντ περιορίστηκε σε 400 περίπου εισιτήρια την πρώτη μέρα της παράλληλης προβολής τους. Ο διευθυντής του «Ρεξ», Κουβέλης, διέθεσε και δεύτερη κινηματογραφική αίθουσα για να ικανοποιήσει τους θεατές που έσπευσαν να παρακολουθήσουν στη μεγάλη οθόνη την ταινία της «Tonis φιλμ», ενώ μετά την ολοκλήρωση των προβολών του «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη» ο Κουβέλης ταξίδεψε στην Αθήνα και επισκέφθηκε τον Αντώνη Παπαδαντωνάκη για να τον συγχαρεί προσωπικά!

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ο Βίων Παπαμιχάλης στην εφημερίδα Ακρόπολις περιορίστηκε να σχολιάσει ότι πρόκειται για μια ταινία που «δεν αντέχει σε κανενός είδους κριτική».

Ο Νέστωρας Μάτσας έγραφε αγανακτισμένος στον αθηναϊκό Εθνικό Κήρυκα: «Μας φτάνει το ρεζιλίκι που πάθαμε στο εξωτερικό με τις Ελληνικές ταινίες που στείλαμε και μας κοροϊδεύει ακόμη ο ξένος τύπος. Το “Μια του κλέφτη” είναι χειρότερη από κάθε άλλη προηγούμενη Ελληνική ταινία. Παντού ένας αστείος ερασιτεχνισμός και μια φρικτή ερμηνεία. Όασι αποτελούν τα τραγούδια του Χαιρόπουλου. Ελάχιστη όμως. Χάνονται και αυτά στο σύνολο. Η μόνη πραγματικότης είναι ο τίτλος “Μια του κλέφτη”, που συντομώτατα το κοινόν θα το εφαρμόση προκειμένου περί Ελληνικών ταινιών».

Η Ροζίτα Σώκου διερωτήθηκε στην εφημερίδα Οι Καιροί: «πότε θα αγανακτήση το κοινόν»· κατά τ’ άλλα, παρατήρησε ότι «Στην ταινία αυτής της εβδομάδος θα απολαύσετε μερικά τραγούδια της Δανάης και του Σαλίγκαρου, αλλά και μερικές φωτογραφίες καρτ ποστάλ της Ακροπόλεως και της Αιδηψού και ένα διάλογο μπρος στον οποίο προκαλώ οποιονδήποτε να κρατήση τη σοβαρότητά του».

Ο Μιχάλης Περάνθης στο Έθνος περιορίστηκε σ’ ένα εξαιρετικά καυστικό σχόλιο: «Το ελληνικό έργο [...] έρχεται να δικαιολογήση για μια ακόμη φορά την ανυποληψία του Κοινού στις ελληνικές προχειρότητες. Η στάθμη της αισθητικής του καλλιέργειας είνε πολύ ανώτερη απ’ όσην θέλουν να φαντάζωνται οι αυτοχειροτόνητοι επιχειρηματίες της στιγμής. Και δεν θ’ αργήση να το διαπιστώση αυτό η λεγομένη “Τόνις Φιλμς”».

Στην εφημερίδα Η Βραδυνή διαβάζουμε μια σχετικά πιο επιεική κριτική: «Το σενάριο είναι φυσικά παιδαριώδες, χωρίς κανένα ιδιαίτερον ενδιαφέρον, παρ’ όλα αυτά όμως χάρις εις τις ωραίες τοποθεσίες, την σωστή φωνοληψία, την γλυκυτάτη μουσική και τα ωραία του τραγούδια, το ελληνικό φιλμ βλέπεται αρκετά ευχάριστα και αποτελεί μία συμπαθητική προσπάθεια. Ο βαρύτονος της Λυρικής Σκηνής Σπύρος Σαλίγκαρος παρ’ ότι αδικείται καταφανώς από το μακιγιάζ, αποδεικνύεται ότι διαθέτει αρκετά προσόντα διά να αποδώση περισσότερα πράγματα εις την οθόνην. Χαρακτηριστικόν είναι ακόμη ότι το νέο αυτό ελληνικό φιλμ, που εγυρίσθη μέσα σε τρεις μέρες στην Αιδηψό, είναι δημιουργίας ενός μόνον ανθρώπου, που είναι ταυτοχρόνως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός».

Διαφήμιση με αφορμή προβολή της ταινίας στην Κύπρο το Σεπτέμβριο του 1950