«Ο Βιλλάρ εις τα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου»

Η δεύτερη ελληνική ταινία μυθοπλασίας του 1920 ήταν μια κωμωδία μικρού μήκους με τίτλο «Ο Βιλλάρ εις τα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου». Πρωταγωνιστούσε ο ηθοποιός Νικόλαος Σφακιανάκης (ή Σφακιανός, αν και στο διαβατήριό του ως επίθετο έγραφε Σφακιανάκης), ήδη γνωστός και αγαπητός με το ψευδώνυμο Βιλλάρ από τις συμμετοχές του σε ελληνογαλλικές επιθεωρήσεις όπως «Παπαγάλος του 1914», «Πανόραμα του 1916», «Καρναβάλι», «Ανθεστήρια» και «Φαινόμενον», όπου εμφανιζόταν ως Σαρλώ το 1917 κλπ.

Η ταινία ξεκίνησε να προβάλλεται στο «Αττικόν» από τις 27 Οκτωβρίου, παραμονές των ιστορικών εκλογών της 1ης Νοεμβρίου, μαζί με την ξένη ταινία «Το νήμα της ζωής». Είτε λόγω της πολιτικής συγκυρίας είτε λόγω διακριτικότητας, σε αντίθεση με την «Προίκα της Αννούλας» οι αναφορές των εφημερίδων ήταν ελάχιστες, παρότι το κοινό έδειξε ν' ανταποκρίνεται και οι προβολές διήρκεσαν πάνω από μία εβδομάδα.

Ειδικότερα, το Έθνος περιορίστηκε να περιγράψει την ταινία ως «θαυμασία», ενώ η Εφημερίς σχολίασε ως «πρωτοφανή» την επιτυχία της και διαπίστωνε ότι «ο κ. Βιλλάρ, η κ. Τάλλα Κρανόφσκα Βαλέτα, καθώς και οι κ.κ. Κ. Βανίστας, Παπάς και λοιποί απέδειξαν ότι με όλην την έλλειψιν των μέσων δύνανται να δημιουργήσουν κάτι το ωραίον και δυνατόν».

* * *

Ήταν η πρώτη, αλλά όχι και η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Βιλλάρ. Αργότερα - κατά πάσα πιθανότητα το 1924 ή το 1926 – πρωταγωνίστησε σε ακόμη μια ταινία με τίτλο «Αι περιπέτειαι του Βιλάρ». Σ’ αυτήν εργάζεται ως υπάλληλος σε καθαριστήριο και περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μπλέκοντας σε κωμικές περιπέτειες. Μολονότι η ταινία διασώζεται μέχρι σήμερα, δεν μπορούν να βρεθούν λεπτομέρειες από τον τύπο της εποχής, ούτε καν να διασταυρωθούν οι ημερομηνίες προβολής της στις κινηματογραφικές αίθουσες (ή όπου αλλού)!

Τι απέγινε, όμως, ο Βιλλάρ; Μια κάποια ιδέα για τα επόμενα βήματά του, αντλούμε από ένα αφιέρωμα στον «καλλιτέχνη που ξεχάσαμε» της εφημερίδας Ελληνική το 1931, όταν ένας δημοσιογράφος τον συνάντησε τυχαία στο Παρίσι, όπου ο ηθοποιός ζούσε προσωρινά με την αλλοδαπή σύζυγό του.

«Ο Βιλλάρ σήμερα είνε μέγας και πολύς. Έχει εξελιχθή εις περιζήτητον νουμερίσταν και εκτελεί ωραιότατα νούμερα. Έχει γίνει αστήρ εις το στερέωμα του διεθνούς ελαφρού θεάτρου. Βιλλάρ από δω, Βιλλάρ από κει. Τον χειμώνα εφέτος, τον πέρασε σχεδόν όλον στην γαλλική ριβιέρα, κατόπιν στην Ελβετία, έπειτα στο Παρίσι και σήμερα πού νομίζετε πως είνε; Εις το Βιντεργκάρτεν του Βερολίνου, σ' ένα δηλαδή από τα μεγαλείτερα βαριετέ της Ευρώπης, με συνεργάτας όλους, έναν κι έναν, διαλεγμένους. Η προσφορές τούρχονται βροχή και δεν προφθάνει να υπογράφη κοντράττα. Να δήτε φωτογραφίες, να δήτε φωτεινές διαφημίσεις του ονόματος του έξω απ' τα μεγαλείτερα θέατρα, να δήτε κριτικές, να δήτε, να δήτε... Εις τα περισσότερα νούμερά του συνοδεύεται και από την γυναίκα του, ανταξίαν του συζύγου καλλιτέχνιδα. Φανταζόμεθα την χαράν των Αθηναίων, να μαθαίνουν σήμερα τέτοιους μεγάλους θριάμβους του Βιλλάρ, ενός από τους πειό αγαπημένους ηθοποιούς της Αθήνας».

Ο «Βιλλάρ» (ή «Will-hard») δήλωνε πρόθυμος να επιστρέψει κάποτε στην «αγαπημένη του Αθήνα» και «να δείξη στους Αθηναίους τους φίλους του, την τέχνην του, ως εξειλίχθη τελευταίως». Αν το επιχείρησε χωρίς επιτυχία - ή δεν το τόλμησε καν - παραμένει άγνωστο.