«Ραγισμένες καρδιές»

Οι «Ραγισμένες Καρδιές» ήταν μια ταινία της εταιρίας «Ολύμπια Φιλμ» των Δ. Δαδήρα και Ηλία Περγαντή σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Ο τίτλος εργασίας την περίοδο των γυρισμάτων ήταν «Το ραγισμένο Βιολί».

Σχετικά με τα γυρίσματα της ταινίας γνωρίζουμε ότι στα μέσα Οκτωβρίου 1943 βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή του Χολαργού. Η πρόθεση των δημιουργών ήταν η ολοκλήρωσή τους μέσα στον επόμενο μήνα και η προβολή της τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς. Ωστόσο η φωνοληψία άρχισε μόλις στις 3 Ιανουαρίου 1944.

Δεν αποκλείεται κάποιες σκηνές, όπως η αναπαράσταση ενός κωμικού κατορθώματος του κωμικού χαρακτήρα της ταινίας (τον υποδυόταν ο Φραγκίσκος Μανέλης) κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, να γυρίστηκαν μετά το τέλος της Κατοχής.

Η ιστορία είχε ως εξής:

Ύστερα από απουσία πέντε χρόνων στη μεγάλη πόλη, ο Μάριος επιστρέφει στο πατρικό του και ξανασυναντά μια παιδική του φίλη, τη Λουίζα, με την οποία τους συνδέει η αγάπη τους για τη μουσική –ο Μάριος είναι βιολιστής και η Λουίζα τραγουδάει. Ο έρωτας ανάμεσά τους είναι κεραυνοβόλος. Ωστόσο οι δυο τους αγνοούν ότι ο πατέρας της Λουίζας είχε ήδη κανονίσει το γάμο της κόρης του μ’ έναν άλλο νέο, τον Άλκη.

Σύντομα ξεσπάει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και ο Μάριος φεύγει για το μέτωπο. Περνούν όμως οι μήνες και εκείνος δεν επιστρέφει. Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε, αν ζούσε ή αν είχε σκοτωθεί. Στο μεταξύ η Λουίζα αρραβωνιάστηκε με τον Άλκη και λίγες μέρες πριν το γάμο τους, μετά από μια εκδρομή με το μέλλοντα σύζυγό της και την ξαδέρφη της, Λιλή, ξανασυναντά τυχαία το Μάριο, ο οποίος αποδεικνύεται παιδικός φίλος του Άλκη.

Παρά τους αρχικούς δισταγμούς του Μάριου, γρήγορα έρχεται η επανασύνδεση, όμως την αλήθεια για το αίσθημα των δύο νέων ανακαλύπτει ο Άλκης, ο οποίος πείθει το Μάριο να εξαφανιστεί από τη ζωή της Λουίζας. Εκείνος στέλνει στην αγαπημένη του ένα γράμμα, ισχυριζόμενος ότι ποτέ δεν την είχε αγαπήσει πραγματικά και εξαφανίζεται. Η Λουίζα παθαίνει νευρικό κλονισμό και ο Άλκης, που νοιαζόταν ειλικρινά για εκείνη, βρίσκει το Μάριο και του ζητάει να επιστρέψει για το καλό της Λουίζας. Αυτό και γίνεται. Ο Μάριος επιστρέφει και τελικά –μετά από κάποιες μικρές δυσκολίες– η κοπέλα θα συνέλθει ακούγοντας τον ήχο από το βιολί του αγαπημένου της.

Το φωτισμό και το μακιγιάζ ανέλαβε ο Κίμων Σπαθόπουλος. Οπερατέρ ήταν ο Μανόλης Τζανέτης.

Ακούστηκαν τα τραγούδια «Μες στου δάσους της σιγή» και «Δεν θα σε ξεχάσω» σε μουσική του Γιώργου Μαλίδη και στίχους του Ορέστη Λάσκου.

Πρωταγωνιστούσαν οι:

Στέλλα Γκρέκα …………. Λουίζα Χρυσάνη

Λάμπρος Κωνσταντάρας .. Άλκης

Ντίνος Βαλέντης ………... Μάριος Βαλίρης

Φραγκίσκος Μανέλης …... Πελοπίδας (ο υπηρέτης του Μάριου)

Λίλυ Μακ ……………….. Λίλη (ξαδέρφη της Λουίζας)

Αλέκος Λειβαδίτης ……… πατέρας της Λουίζας

Άγγελος Λάμπρου

Ήταν η πρώτη εμφάνιση της Στέλλας Γκρέκα, συζύγου τότε του Ορέστη Λάσκου, η οποία έκανε και το ντεμπούτο της στο τραγούδι. Σε συνέντευξή της στη Lifo, η Στέλλα Γκρέκα θυμόταν πώς έγινε αυτό το διπλό ντεμπούτο:

«Ο Λάσκος ήταν ήδη γνωστός. Είχε κάνει το Δάφνις και Χλόη και αυτό ήταν το αστέρι του. Τα άλλα που γύρισε ήτανε μελό σαχλαμάρες. Κι αυτό που έπαιξα εγώ μια μπούρδα ήτανε. Γύρω στο 1943, αν θυμάμαι καλά, ο Λάσκος γύριζε μια ταινία, τις Ραγισμένες Καρδιές, και μου είπε ότι είχε βρει μία πρωταγωνίστρια πολύ ωραία, του κολεγίου, που την έλεγαν Λίλι Μακ. Μου ζήτησε στο δοκιμαστικό της να περπατήσω δίπλα της σε έναν κήπο. Έτσι πήγα, περπάτησα και όταν ο Φίνος είδε το δοκιμαστικό, του είπε: «Τι ψάχνεις; Δεν βλέπεις τη γυναίκα σου; Την έχει επισκιάσει την άλλη». Κι έτσι έγινα moviestar. Δεν είχα ιδέα, ούτε ηθοποιός ήμουνα. Σε αυτή την ταινία είπα και τα δύο πρώτα μου τραγούδια. Ο Λάσκος ούτε να το ακούσει, να τραγουδήσω. Έψαχνε να βρει άλλη τραγουδίστρια και όταν άρχισαν οι φωνοληψίες ήρθε η Δανάη, η Ανθή Ζαχαράτου, αλλά οι φωνές τους δεν ταίριαζαν με την ομιλία μου. Έτσι, τα τραγούδησα εγώ».

ΠΡΟΒΟΛΕΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Οι «Ραγισμένες Καρδιές» ξεκίνησαν να προβάλλονταν στους κινηματογράφους «Έσπερος» και «Ρεξ» της Αθήνας από τις 16 Απριλίου 1945.

Στη Θεσσαλονίκη προβλήθηκε για πρώτη φορά την εβδομάδα από τις 11.02.1946 στο «Αλκαζάρ».

Η διαφημιστική προώθηση της ταινίας συνοδεύτηκε από μια πρωτοτυπία. Δέκα μέρα πριν την πρεμιέρα στις δύο κινηματογραφικές αίθουσες της πρωτεύουσας, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών μετέδωσε ειδικό σκετς με την υπόθεση, τα τραγούδια και τις κυριότερες μουσικές υποκρούσεις του έργου με αφηγητή τον Ο. Λάσκο, ενώ στην ειδική αυτή εκπομπή συμμετείχε και η πρωταγωνίστρια Στέλλα Γκρέκα.

Ένα ανυπόγραφο υμνητικό δημοσίευμα φιλοξένησαν οι εφημερίδες Ελευθερία και Βραδυνή: «Χωρίς αμφιβολία η ταινία αυτή μπορεί να συγκριθή θαυμάσια με τις καλές ευρωπαϊκές ταινίες και από σκηνοθετικής απόψεως και από τεχνικής. Το σενάριο με τη σφιχτοδεμένη πλοκή του σκορπάει τη χαρά, τη συγκίνησι και τον ενθουσιασμό. Οι ηθοποιοί καλοδιαλεγμένοι και απόλυτα στους ρόλους των. Η Στέλλα Γκρέκα με πολλά κινηματογραφικά προσόντα, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Βαλέντης (εύρημα αληθινό),η Λιλή Μακ, ο αμίμητος Μανέλης (στο ρόλο του Πελοπίδα με την Γενοβέφα, την κατσίκα του) φτιάχνουν ένα αληθινό κομψοτέχνημα».

Κριτικό σημείωμα στην εφημερίδα Ασύρματος αναφέρθηκε σε μια «φιλότιμη προσπάθεια» του Ορέστη Λάσκου, σε ένα «λεπτό και ρωμαντικό θέαμα, εμπνευσμένο από την καθημερινή ζωή και τον πολεμικόν σάλον, που συγκινεί βαθύτατα», ενώ παράλληλα «η σκηνοθεσία, το ντεκόρ, ο φωτισμός και η ερμηνεία των ηθοποιών την κατατάσσουν μεταξύ των καλυτέρων ελληνικών ταινιών που παρουσιάσθησαν μέχρι σήμερον».

Στη Θεσσαλονίκη, οι «Ραγισμένες καρδιές» ξεκίνησαν να προβάλλονται από τις 11 Φεβρουαρίου 1946 στο «Αλκαζάρ».

Με αφορμή την προβολή της ταινίας στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το Νοέμβριο του 1953, στην εφημερίδα Ταχυδρόμος της ελληνικής παροικίας διαβάζουμε: «Τα τοπεία μες τα οποία διαδραματίζεται το έργο είναι θαυμάσια διαλεγμένα και φωτωσκιασμένα. Η πλοκή δυνατή, δραματικωτάτη. Ο θεατής περνά στιγμές αληθινού πόνου κι αγωνιώδους συγκινήσεως, τον παρηγορεί όμως το φυσικό κι ευτυχισμένο τέλος. Οι ήρωες του έργου είναι πάρα πολύ συμπαθητικοί και κανείς δεν θα τους ήθελε δυστυχισμένους».