Και ενώ ο
ελληνικός κινηματογράφος βρισκόταν σε
παραγωγικό οργασμό, δεν έλειψαν οι
επιτήδειοι, που προσπάθησαν να
εκμεταλλευτούν οικονομικά τα
κινηματογραφικά όνειρα πολλών αφελών.
Τριάμισι περίπου χρόνια μετά το
προηγούμενο της «Ζουλιέττα φιλμς», οι
εφημερίδες ασχολήθηκαν με μια ακόμη
κινηματογραφική εταιρία-«μαϊμού», η
δράση της οποίας ξεδιπλώθηκε σε δύο
φάσεις: πρώτα στην Αθήνα και στη συνέχεια
στη Θεσσαλονίκη.
Το Σεπτέμβριο
του 1930, μια επιτροπή σπουδαστών
παρουσιάσθηκε στον αρχηγό της αστυνομίας
ζητώντας τη λήψη μέτρων κατά του υπεύθυνου
της «Εξάρχ-φιλμ»,
κάποιου Κ. Εξαρχόπουλου, ο οποίος, αν
και είχε εισπράξει τα χρήματα (50 δρχ. το
δικαίωμα εγγραφής συν 1.500 δρχ. δίδακτρα),
δεν ανταποκρίθηκε στη συμβατική του
υποχρέωση έναρξης των μαθημάτων, παρά
τις οχλήσεις των εγγεγραμμένων. Σύμφωνα
με τις εφημερίδες, είχαν εξαπατηθεί
περισσότερα από 1.200 άτομα.
Ο Εξαρχόπουλος
συνελήφθη, όμως αφέθηκε ελεύθερος την
επόμενη μέρα. Κι ενώ οι εξαπατημένοι
σπουδαστές της σχολής οργάνωναν
συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, αγγελίες
στις εφημερίδες γνωστοποιούσαν ότι
«ειδική επιτροπή», στην οποία δεν
αναγραφόταν το όνομα του Εξαρχόπουλου,
προγραμμάτιζε την έναρξη μαθημάτων,
αλλά είναι αμφίβολο αν αυτή πραγματοποιήθηκε
ποτέ.
Η παρακάτω φωτογραφία από τη διαμαρτυρία εξαπατηθέντων σπουδαστών της «Εξάρχ-φιλμ» δημοσιεύτηκε στον Ημερήσιο Τύπο στις 20 Σεπτεμβρίου 1930.
Η δεύτερη
πράξη του δράματος μεταφέρθηκε στη
Θεσσαλονίκη. Το Φεβρουάριο του 1931, η
εφημερίδα Μακεδονία γνωστοποιούσε
στους αναγνώστες της ότι η πόλη γινόταν
«Χόλιγουντ», καθώς βρισκόταν σε εξέλιξη
το γύρισμα μιας ταινίας της «Έξαρχος-Φιλμς»,
ο ιδιοκτήτης της οποίας ισχυριζόταν
ότι δεν είχε καμία σχέση με τον πρωταγωνιστή
του πιο πάνω σκανδάλου.
Ο Εξαρχόπουλος
υποστήριζε ότι φιλοδοξούσε να δώσει
«μια απάντησι στην Αθήνα, με έργα
ανάλογα προς τα μέσα που διαθέτει η
Ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία,
ότι δεν είνε μονάχα το κέντρον που
προηγείται σε κάθε σύγχρονη πρόοδο».
Ανακοίνωνε μάλιστα ότι ετοίμαζε μια
εκπαιδευτική ταινία με τίτλο «Δυο
δρόμοι της ζωής», γυρισμένη στα
υφαντουργεία Νάουσας και Έδεσσας, στο
αεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας, στο
τηλεγραφείο και στη Γεωργική Σχολή, που
στο μέλλον θα προβαλλόταν δήθεν στα
σχολεία κατόπιν εγκρίσεως του υπουργείου
Παιδείας!
Έκανε λόγο
και για μια δεύτερη ταινία, ένα «μεγάλο
κοινωνικό φιλμ» με τίτλο «Φαροφύλακας»,
το οποίο είχε συγγράψει κάποιος Ζέτλερ,
Γερμανός φιλέλληνας. Το «κερασάκι στην
τούρτα» ήταν η υπόσχεση για μια ταινία
ομιλούσα, σε μια εποχή που ακόμη και η
πιο οργανωμένη όλων των ελληνικών
εταιριών, η «Νταγκ», δεν ήταν σε θέση να
παρουσιάσει ένα φιλμ παρλάν! Η εφημερίδα
κράτησε επιφυλακτική στάση και
προειδοποιούσε: «Αλλά και το νουν μας
σε κανένα... απρόοπτο. Γιατί στην εποχή
μας δεν πρέπει να τ' αποκλείουμε και
αυτά...».
Τέσσερις
μήνες αργότερα οι περίπου 140 σπουδαστές
της σχολής θα κατήγγειλαν την απάτη με
αφορμή την επίμονη άρνηση των υπευθύνων
να δείξουν την κορδέλα του φιλμ, που
υποτίθεται ότι είχε ληφθεί κατά την
απονομή των πτυχίων. Από καιρό, άλλωστε,
υποπτεύονταν ότι οι σκηνές που γύριζαν
σε διάφορα σημεία της Θεσσαλονίκης,
δήθεν για κάποια από τις ταινίες που οι
υπεύθυνοι της σχολής ανήγγειλαν κατά
καιρούς (με τίτλους όπως «Αι
δύο ορφαναί», «Άλλοι», ο «Φαροφύλακας»
κλπ.), στην πραγματικότητα γυρίζονταν
με άδεια μηχανήματα!
Οι εφημερίδες της πόλης φιλοξενούσαν
μαρτυρίες σπουδαστών, όπως της Μάρθας
Κοκκίνου:
«[..]
Το Στούντιο αυτό ευρίσκετο πλησίον του
εξοχικού Φλόκα ήτο δε κωμικώτατον. Αρκεί
να σας πω ότι απετελείτο από τέσσαρας
στήλας και τέσσαρες σανίδες, είχε δε
και φυσικόν δάπεδον από χορτάρια και
στέγην τον ουρανόν.
Τρεις έως
τέσσαρες φορές ο Εξαρχόπουλος μας
κουβάλησε εκεί πέρα και μας έβαζε να
ντυνόμασθε και να γδυνόμασθε και να
κάμωμεν διάφορες σκηνές τας οποίας
απηθανάτιζε ένας Αρμένιος οπερατέρ
χρησιμοποιών ένα πανάρχαιον απαρέιγ
λήψεως το οποίον όμως δεν είχε καθόλου
ταινίαν μέσα. Ανύποπτοι ημείς
κατατσακιζόμασταν να παριστάνωμεν.
Μίαν και μόνην φοράν η κινηματογραφική
μηχανή είχε ταινία και ξέρετε γιατί; Ο
Εξαρχόπουλος είχε αναλάβη εν αγνοία
μας την κινηματογραφική ρεκλάμα μερικών
καταστημάτων και εχρησιμοποίησε ημάς
για μοντέλλα φορώντας μας διάφορα
αρχαϊκά ρούχα, με τα οποία εξεπαγιάσαμεν
κυριολεκτικώς.
Ο Εξαρχόπουλος
δεν παρήρχετο μέρα που να μη μας πη ότι
αντιπροσώπευεν ένα γκρουπ πολυεκατομμυριούχων,
το οποίον απετέλει την μεγάλην
κινηματογραφικήν Εταιρείαν. Παραδόξως
όμως και κατά τας ώρας των παραδόσεων
ήρχοντο διάφοροι πιστωταί διά να ζητήσουν
ποσά εξευτελιστικώς μικρά. Τέλος
εκαταλάβαμε εις τας προ μηνός γενομένας
εξετάσεις της Σχολής - που ήσαν και αυτές
εξ ίσου κωμικές - ότι μας ενέπαιζαν.
Κατόπιν τούτου παρουσιασθήκαμεν όλοι
οι οπωσδήποτε ενήλικοι μαθηταί της
Σχολής εις τον Εξαρχόπουλον και του
ζητήσαμεν να μας δείξη της ταινίες που
είχε τραβήξει, εις απάντησιν όμως αυτός
εκόλλησε ένα χαρτί, διά του οποίου μας
έδιωχνε...».
Ο
δαιμόνιος Εξαρχόπουλος τη γλίτωσε
υποσχόμενος ότι θα προχωρούσε άμεσα
στο γύρισμα ταινίας με τους επιτυχόντες
μαθητές του. Μάλιστα ζήτησε από τους
άντρες να μην ξυριστούν, γιατί αυτό
απαιτούσαν οι ρόλοι, εκείνοι συμμορφώθηκαν,
έμειναν με τα μούσια και... περίμεναν
μάταια το διευθυντή της σχολής, ο οποίος
το έσκασε ξανά – οριστικά αυτήν τη
φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου