«Παληά Αθήνα»: Η πρώτη σατιρική ταινία

Το Σεπτέμβριο του 1926, ο κινηματογράφος συναντήθηκε για ακόμη μια φορά με την επιθεώρηση. Στα πλαίσια της παράστασης «Παπαγάλος του 1926» του Α. Βώττη (θέατρο «Κεντρικόν» από 4 Σεπτεμβρίου) προβλήθηκαν δύο μικρές κινηματογραφικές σκηνές, οι οποίες γυρίστηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, μόλις στα τέλη του Αυγούστου.

Η ταινία φερόταν με τον τίτλο «Παληά Αθήνα» και διεκδικούσε δύο πρωτιές: ήταν η πρώτη ταινία με συγχρονισμένα τραγούδια, τα οποία φυσικά ερμηνεύονταν επί σκηνής και όχι επί της οθόνης, ενώ επίσης ήταν η πρώτη με στοιχεία πολιτικής σάτιρας. Δεν είχε συνεκτική υπόθεση, αλλά παρουσιάζονταν γνωστοί τύποι της αποκαλούμενης «παλιάς Αθήνας», όπως ο Δηλιγιάννης, ο Θεοτόκης, ο Ράλλης κ.ά., προκαλώντας νοσταλγία και συγκίνηση στους θεατές μεγαλύτερης ηλικίας.

Δεν γνωρίζουμε ποιοι εμφανίζονταν στην κινηματογραφική οθόνη, ωστόσο προφανώς ήταν ηθοποιοί της παράστασης, κάποιοι από τους: Χριστόφορο Νέζερ, Κυριακό, Παλμύρα, Κούρτελη, Βάχλα, Ιατρίδου, Βερώνη, Χαντά, Καζούρη, Λεό, Αλβύ και τα Καλουτάκια.

Η επιτυχία ήταν μάλλον αμφισβητήσιμη, καθώς σε καμία από τις κριτικές της επιθεώρησης δεν σχολιάστηκαν οι δύο κινηματογραφικές σκηνές εκτός από ένα συγκαταβατικό «αρέσουν πολύ» στην Απογευματινή και το μάλλον πιο ειλικρινές «δεν ήσαν κακαί αι περισσότεραι των εμφανισθέντων εικόνων» της εφημερίδας Νέα Ημέρα.

* * *

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΓΡΙΦΟΣ

Μια κωμική ταινία γυρίστηκε το Φεβρουάριο του 1926 στην Αθήνα, όμως γι’ αυτήν γνωρίζουμε μόνο ότι κάποιες σκηνές κινηματογραφήθηκαν στις 09.02 στην οδό Πειραιώς κοντά στην πλατεία Ωδείου, αναστατώνοντας την κίνηση στους δρόμους. Κι αυτό από σπόντα, χάρη σ’ ένα θυμωμένο δημοσίευμα του Σκριπ, που γκρίνιαζε ότι δεν έπρεπε να δίνονται άδειες για κινηματογραφικές παραστάσεις σε τόσο κεντρικά μέρη της πρωτεύουσας. Ως προς την ταυτότητα της ταινίας, μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Θα μπορούσαν να είναι οι «Περιπέτειες του Βιλλάρ», που ανάλογα με την πηγή χρονολογούνται είτε το 1924 είτε το 1926, ή κάποια άλλη ταινία, άγνωστη στη βιβλιογραφία, που ίσως ουδέποτε ολοκληρώθηκε;