Κάτι σαν (σύντομος) επίλογος..

Τον Απρίλιο του 1941, η γερμανική εισβολή και η τριπλή κατοχή θα ανέκοπταν την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου, που μετρούσε 35 χρόνια ζωής. Ωστόσο, κάτω από αντίξοες συνθήκες τα επόμενα τρία χρόνια θα γυρίζονταν δειλά-δειλά κάποιες ταινίες («Η θύελλα πέρασε», «Η φωνή της καρδιάς», «Μάγια η τσιγγάνα», «Το δρομάκι του Παραδείσου» και «Χειροκροτήματα»), οι οποίες θα τύχαιναν ανταπόκρισης από το κοινό της Αθήνας.

Διαφήμιση με αφορμή την πρώτη προβολή της ταινίας στην Αίγυπτο το 1947

Μετά την απελευθέρωση, η κινηματογραφική παραγωγή θα συστηματοποιούταν σταδιακά ανοίγοντας το δρόμο για τη μεγάλη «έκρηξη» της δεκαετίας του ‘60, οπότε γυρίζονταν τόσες πολλές ταινίες κάθε χρονιά, ώστε - ανεξάρτητα από την ποιότητα και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα - είχε για πρώτη φορά νόημα ο όποιος παραλληλισμός της εγχώριας κινηματογραφίας με κάποια μορφή «ελληνικού Χόλιγουντ».