«Ο γάμος της Κοντσέττας και του Μιχαήλ»

Η τελευταία ταινία του φιλόδοξου «Έλληνα Σαρλώ» προβλήθηκε πιθανότατα στο «Εθνικόν» στις 11 Οκτωβρίου 1925. Διαφημιζόταν απλά ως «η νέα ταινία του Μιχαήλ», αλλά κατά πάσα πιθανότητα πρόκει­ται για το «Γάμο της Κοντσέτας και του Μιχαήλ», τα γυρίσματα του οποίου είχαν πραγματοποιηθεί τον προηγούμενο Μάιο.

Το σενάριο είχε γράψει ο συγγραφέας Διδίκας, ενώ οπερατέρ ήταν ο Εμμανουήλ Τζανετής της Αγγλο­ελληνικής εταιρίας. Την εποχή των γυρισμάτων, το περιοδικό Θεατής δημοσίευσε ένα ευτράπελο σκη­νικό από τα παρασκήνια, ενδεικτικό του ερασιτεχνισμού, που διείπε τις ταινίες του κωμικού όσο και γενι­κότερα τον υποτυπώδη, ελληνικό κινηματογράφο εκείνης της περιόδου:

«Τα περίεργα δεν συμβαίνουν μόνον στην Αμερική, αλλά και εις τας Αθήνας. Ιδίως όταν πρόκειται περί κινηματογράφου.

Ο Έλλην άγνωστος καλλιτέχνης της σκηνής κ. Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ απεφάσισε προ ημερών να παίξη μια κινηματογραφική ταινία. Εμάζεψε μερικούς φίλους του καλλιτέχνας και έβα­λε μπρος...

Αλλά καθώς ετραβούσεν η ταινία, οι συνάδελφοί του του... έδιδαν κατραπακιές, οι οποίες δεν υπήρχαν εις το έργον! Εκείνος αγρίεψε:

- Πάψτε, βρε, γιατί αυτό το κομμάτι της ταινίας πάει χαμένο. Κι αυτή είναι περιουσία. Πενήντα δραχμές το μέτρο πληρώνω!

- Καθώς προχωρούσεν η ταινία, ο Μιχαήλ επρόκειτο να... πλύνη τα πόδια της πρωταγωνιστρί­ας του. Αυτό ήτο μέσα στο έργο. Μα εκείνη έκαμε κάτι που δεν υπήρχε στο έργο: Του έδωκε μια φάπα και ευρέθη το κεφάλι του μέσα στη λεκάνη. Και από την ορμήν έσπασε το κεφάλι του κι άρχι­σαν να τρέχουν τα αίματα.

Μα εκείνος ανέκραξε προς τον οπερατέρ που έπαιρνε την ταινία:

- Πρόσεχε μη την κόψης, να βγουν και τα αίματα που τρέχουν.

- Μα τότε θα γίνη δράμα αντί κωμωδίας...

- Δεν πειράζει...

Και ο ηρωισμός του τραυματίου καλλιτέχνου απετυπώθη και εις την ταινίαν...».

Τι απέγινε, όμως, ο Μιχαήλ Μιχαήλ; Τον Ιανουάριο του 1926, η Κυριακάτικη σημείωνε: «Εις τους θεατρικούς κύκλους εγνώσθη ότι ο Έλλην Σαρλώ Μιχαήλ, του Μιχαήλ αντήλλαξεν δακτύλιον αρραβώνος μετά της ηρωίδος του Δ. Κοντσέττας. Μερικοί πιστεύουν ότι πρόκειται περί φάρσας». Πράγματι ήταν φάρσα. Ο ευσεβής πόθος του Μιχαήλ δεν πραγματοποιήθηκε, καθώς η Κοντσέτα ουδέποτε υπέκυψε στον έρωτα του συμπρωταγωνιστή της.

Το 1940, ο ηθοποιός με τα στενά πατζάκια, τα κοντά παντελόνια και το «παρντεσού α-λα καροτσέρη της παληάς Ομονοίας» αποτελούσε μια μακρινή ανάμνηση και περιοριζόταν να βγάζει περίπατο «τον σκύλο γνωστής πρωταγωνιστρίας του ελαφρού μας μουσικού θεάτρου», όπως σημείωνε η Ακρόπολις, ενώ θα πέθαινε τελείως ξεχασμένος λίγα χρόνια μετά.

* * *

Στην εποχή του, ο Μιχαήλ Μιχαήλ έδωσε πολλές αφορμές για ανέκδοτα, όπως μ’ ένα πάθημά του στη σκηνή του θεάτρου, κατά τη διάρκεια παράστασης της «Γκόλφως».

Ο Μιχαήλ έπρεπε να περπατάει στη σκηνή σαν να βρισκόταν σε κάμπο, την ώρα που χιόνιζε. Καθώς δεν υπήρχε βαμβάκι, οι υπεύθυνοι του θεάτρου έσκισαν ένα πάπλωμα κι έριχναν το περιεχόμενό του από ψηλά. Ωστόσο, σε κάποια στιγμή το πάπλωμα έπεσε ολόκληρο και κουκούλωσε τον Μιχαήλ, ο οποίος, όπως ήταν σκεπασμένος, γύρισε στο κοινό, που εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να γελάει, λέγοντας: «Τι καλός που είναι ο Θεός! Είδε πως κρύωνα μ’ αυτό το χιόνι και μού ριξε το πάπλωμα»!

Πηγές:

Δημοσιεύματα των εφημερίδων Ακρόπολις (Μάρτιος 1940), Εθνικός Κήρυξ (Απρίλιος 1936), Κυριακάτικη (Ιανουάριος 1926), Νέα Ημέρα Τεργέστης (Απρίλιος 1925), καθώς και των περιοδικών Θεατής (Μάιος 1925) και Κινηματογραφικός Αστήρ (Μάιος 1925).

ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ: Κινηματογραφικές ζυμώσεις (1924-1925)