«Σιλουέττες του Παπαγάλλου»: Η πρώτη ταινία με σκίτσα

Όμως πέρα από τα ζουρνάλ και τη μυθοπλασία, μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ταινία της «Αθήνη φιλμς» ήταν οι «Σιλουέττες του Παπαγάλλου» (αλλιώς «Αθηναϊκές σιλουέττες του Παπαγάλλου»), που προβλήθηκαν στο «Πάνθεον» μεταξύ 4 και 13 Δεκεμβρίου 1914, σε μια εποχή που σπάνια μια ταινία έβγαζε την εβδομάδα. Οι «Σιλουέττες» προβλήθηκαν και στην Πάτρα: κινηματογράφος «Πολυθέαμα-Πατέ» από τις 26 Δεκεμβρίου 1914.

Το όλο εγχείρημα διαφημίστηκε ως «ευρωπαϊκός νεωτερισμός» και πράγματι ήταν μια πρωτοποριακή προσπάθεια, καθώς οι πρωταγωνιστές δεν ήταν άνθρωποι, αλλά σκίτσα (όχι όμως κινούμενα), τα οποία σχηματίζονταν σιγά-σιγά στην οθόνη από το αόρατο χέρι του γελοιογράφου Γ. Ζάχου.

Η πρώτη διαφήμιση των «Σιλουεττών» εμπεριείχε το στοιχείο του γρίφου. Έκανε λόγο για μια «ουμοριστική ελληνική ταινία εις την οποίαν θα παρελάσουν τα κυριώτερα των πολιτικών προ­σώπων εις ουμοριστικά καλλιτεχνικά σκίτσα», αλλά και πρόσωπα της κοσμικής Αθήνας, λόγιοι, δημοσιογράφοι, στρατηγοί, τύποι του «Ντορέ» κλπ.

Μια ιδέα για την ταινία είχαν οι αναγνώστες της εφημερίδας Πατρίς λίγες μέρες πριν την κινηματογραφική πρε­μιέρα, μετά από ειδική προβολή της στους δημοσιογράφους:

«Η κινηματογραφική οθόνη εφωτίσθη έξαφνα χθες το βράδυ και ο μηχανικός ήχος του ηλεκτρικού μοτέρ ηκούσθη μονότονος. Εν τούτοις εις την λευκήν οθόνην δεν παρουσιάζεται τίποτε απολύτως. Και όμως μας είχαν προσκαλέσει να μας παρουσιάσουν μίαν ευάρεστον έκπληξιν. Διότι πολλοί ολίγοι κατείχο­μεν καθίσματα εις την ευρυτάτην αίθουσαν. Έξαφνα ένα χέρι αόρατο ήρχισε να σύρη γραμμάς.... επροχώρει ταχύτατα... Και να! αναγνωρίζομεν τον κ. Βενιζέλον με... Κρητικήν βράκαν, φράκο και μιραμπώ! Και η εικών χάνεται. Άλλαι όμως γραμμαί μελαναί αρχίζουν να φαίνωνται. Και σιγά-σιγά μας παρουσιάζονται διαδοχικώς αι θαυμάσιαι γελοιογρα­φίαι των κ.κ. Μαρκαντωνάκη, Δαμβέργη, Τσιριμώκου, Διομήδη, Στράτου, Μαυρομιχάλη, Θεοτόκη, Μερ­κούρη και Μπενάκη [...]».

Στις αρχές του 1915 αναγγέλθηκε η προβολή νέας σειράς γελοιογραφιών με διάφορους τύπους της πρωτεύουσας, όπου θα συνδυαζόταν «το αυτόματον της σχεδιάσεως και κινήσεις ως ζωντανού ανθρώπου».

Εξάλλου, τον Ιανουάριο του 1915 ο νεαρός γελοιογράφος των «Σιλου­εττών», Γ. Ζάχος, παρουσίασε περισσότερες από 100 γελοιο­γραφίες σε υπαίθρια έκθεση στο Ζάππειο, δεχόμενος όμως αντιφατικές κριτικές.

[Η ενότητα ανανεώθηκε σύμφωνα με την τρίτη έκδοση του βιβλίου «Οι πρώτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου», που μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://protestainies.blogspot.com/p/2025.html]